Havenpastoraat in de bres voor vaccinaties

Havenpastoraat in de bres voor vaccinaties 


Havenaalmoezenier Marc Schippers van de Sailor's Society en voorzitter van de Antwerp Seafarer's Welfare,  vertelde onlangs in ‘ De Band’( het kerkblad van de Verenigde Protestantse Kerk in België), zijn ervaringen over een tragisch overlijden aan boord.



De covid-mutaties blijven elkaar opvolgen maar de scheepvaart gaat onverminderd door. Ons land moet bevoorraad blijven en daarvoor zijn de havens onontbeerlijk. De grote containerrederijen maken enorme winsten want de vrachttarieven zijn de lucht ingeschoten door onder meer een gebrek aan containercapaciteit. De gewone zeeman heeft daar echter niet veel van gemerkt. Het zeemansbestaan blijft moeilijk in tijden van corona.


Vorig jaar in oktober overleed de Filipijnse zeeman Raymundo. Geboren in het zelfde jaar als ik, had hij al vele jaren gewerkt als elektricien in de koopvaardij. Nog enkele jaren en enkele contracten, en dan zou hij kunnen genieten van een welverdiend pensioen. Helaas werd dit vooruitzicht wreed verstoord door het coronavirus. De helft van de bemanning van het roroschip werd geïnfecteerd. Raymundo werd in allerijl naar een hospitaal vervoerd in Spanje waar hij na vier weken overleed door het falen van zijn longen.



Ik contacteerde zijn familie om mijn spijt te betuigen voor zijn heengaan. Zijn weduwe vroeg mij een grafrede op te stellen voor de uitvaartdienst. Ik zette de rede op video en zond ze naar de rouwende familie. Een tijdje later kreeg ik een bericht van zijn oudste dochter die mij dankte voor deze herinnering aan haar te vroeg overleden vader.


Het overlijden van Raymundo was nog heel levendig in mijn gedachten toen ik een boodschap ontving van een officier aan boord van een bulkschip. De Zuid-Koreaanse kapitein had zichzelf laten vaccineren in New York maar wou klaarblijkelijk dezelfde mogelijkheid ontzeggen aan zijn pas aangemonsterde Filipijnse bemanningsleden. Ik informeerde de officier over de vaccinatieprocedure in de haven van Antwerpen en wachtte geduldig tot het schip enkele weken later aanmeerde.


Toen ik aan boord kwam, werd ik opgewacht door de officier die mij onmiddellijk naar de brug begeleidde waar de kapitein op me wachtte. Na enkele flauwe excuses van de kapitein en een intensief e-mailverkeer tussen de kapitein, de scheepsagent en de rederij, kreeg ik een uur later te horen dat de betrokken bemanningsleden gevaccineerd mochten worden door de havendoktersdienst Mediport in de stad. De scheepsagent had zelfs nog snel een opsomming van alle kosten (inclusief transport van en naar het schip) doorgemaild. Want de kosten, daar ging het eigenlijk om voor de rederij!


Ik liet aan alle betrokken partijen weten dat het havenpastoraat het transport van deze zeelieden van het schip naar de stad en terug gratis zou uitvoeren omdat wij geen geld wilden verdienen aan een moeilijke situatie voor zeelieden. Ik hoopte dat deze boodschap door alle partijen duidelijk zou worden begrepen!


De volgende dag reed ik met twee vrijwilligers van de Duitse Zeemansmissie naar het schip. We brachten de acht bemanningsleden naar Mediport waar ze zeer snel werden gevaccineerd. De zeelui waren zeer dankbaar. We brachten hen nog even naar ons zeemanscentrum waar ze enkele inkopen konden doen in ons winkeltje alvorens terug te keren naar hun schip. Jammer genoeg moesten de zeelieden nog zelf opdraaien voor de kleine administratieve kost van de vaccinatie. Dit geeft aan hoe kleingeestig sommige grote rederijen kunnen zijn!





We weten niet wat de toekomst zal brengen. Net zoals de scheepvaart doorgaat om te voorzien in de behoeften van de mensen aan land, zo gaat het havenpastoraat door om te zorgen voor het welzijn van de mensen op zee!


Met Gods zegen.



Marc Schippers

Havenaalmoezenier



{{ popup_title }}

{{ popup_close_text }}

x