Doelstellingen

In de doelstellingen van Stella Maris staat de zeeman centraal. Aan wal moet hij een rustpunt kunnen vinden ook al is het maar voor enkele uurtjes. Ook al door de voortschrijdende evolutie in het scheepvaartbedrijf, steeds kortere overslagtijden, korter verblijf in de haven, in aantal kleinere bemanningen; hebben veel zeelieden niet meer de tijd en de gelegenheid de foyer voor zeelieden te bezoeken.

De foyer in het AHH waar zeelieden ook gasten in het hotel kunnen ontmoeten.

Ook in deze evolutie is Stella Maris gevolgd door meer en meer te focussen op scheepsbezoek. Als de zeeman niet meer naar ons kan komen, gaan wij naar de zeeman toe. Wij dat zijn de aalmoezeniers en vrijwillige medewerkers van Stella Maris maar ook van de andere zeemansmissies met christelijke roots met wie wij in het Antwerp Seafarers Welfare zijn geassocieerd.

De aalmoezeniers, fathers, padre’s, pastors enz. hebben de haven onder elkaar netjes verdeeld in sectoren en zij bezoeken de schepen die in de hun toegewezen sectoren aanleggen.

Welfare on wheels

Hoe belangrijk scheepsbezoek werd, kwam het duidelijkst tot uiting tijdens de COVID-19 pandemie toen ook in Antwerpen alle horeca in lockdown ging en dus ook de zeemanshuizen. Daar kwam voor de zeelieden nog het aflosprobleem bij waarbij matrozen maar ook kapiteins en officieren soms langer dan een jaar aan boord verbleven. Uit veiligheidsoverwegingen (angst voor besmetting) verboden de meeste rederijen zelfs shore-leave. Veel opvarenden hadden hun laatste tube tandpasta uitgeperst, de laatste druppel after shave opgebruikt, geen aspirientjes meer en snoepjes evenmin.

Zoals Stella Maris aan de Italiëlei een minishop had, opende ook in het Antwerp Harbour Hotel een winkeltje voor zeelieden met een nog ruimer aanbod. Maar in lockdown-tijden kwam ook daar een kat over de vloer; laat staan een zeeman.

Tijdens de pandemie gingen de welfare-medewerkers in de haven en bezochten de zeelui aan de gangway.

Maar Ann van de welfare en zaakvoerster van de onderneming had er iets op gevonden. Uit ervaring de noden en de verlangens van haar cliënteel kennende, laadde zij ’s ochtends haar bestelwagen vol met de meeste gevraagde spullen en reed daarmee de haven in, van de ene containerterminal naar de andere tanker-aanlegplaats. Zoals alle scheepsbezoekers mocht ook zij zelfs wegens coronadreiging de gangway niet op. Maar de zeelieden mochten wel de gangway af tot op de kade en daar had Ann haar welfare-van had geparkeerd en konden gegadigden de gangway afdalen en er hun keuze maken. Door de onverwachte langere verblijfsduur aan boord wegens corona, keken veel zeelieden aan tegen uitgeknepen tubes tandpasta en lege bussen scheerschuim. De winkelvoorraad in de camionette van Ann was dus welgekomen en zo ontstond meteen het begrip “welfare on wheels”.

Door corona en door de langere en onverwachte verblijfsduur op zee, eevoeren veel zeelieden, vooral zij uit zuiderse streken, een tekort aan warme kledij bij aankomst in de noordelijke wateren en havens. Zoals wel alle scheepsbezoekers was ook Ann daarop voorzien en zij laadde in haar van ook een selectie van tweedehands pulls en warme vesten in die gratis aan de verkleumde zeelui werden uitgedeeld.